Wi-Fi Alliance wybrało fragmenty standardu IEEE 802.11ax, które podlegają certyfikacji w obszarze kompatybilności, zgodności i kooperacji pomiędzy różnymi produktami. Wszystko co je spełnia, certyfikowane jest jako Wi-Fi 6.
Standard IEEE 802.11ac kojarzony był z synonimem VHT (Very High Throughput), czyli znacznym zwiększeniem przepustowości. O ile jego następca, IEEE 802.11ax też zwiększa dostępną przepustowość, to obsługuje ją o wiele efektywniej, zapewniając mniejsze opóźnienia i wydajną obsługę większej ilości urządzeń równolegle. Stąd dla nowego standardu spotkać się można z określeniem HEW (High Efficiency Wireless).
Jednym z elementów wpływających na poprawę prędkości jest wzrost ilości bitów, jaka może zostać zakodowana w każdym z pojedynczych symboli. Ilość ta wzrosła z 8 (IEEE 802.11ac - 256-QAM 28) do 10 (IEEE 802.11ax - 1024-QAM 210). Zwiększa to o 25% prędkość w ramach jednego strumienia (10 / 8 = 1.25). Użycie 1024-QAM (Quadrature Amplitude Modulation) w Wi-Fi 6 sprawia, że nadajnik i odbiornik musi radzić sobie z obsługą 32 różnych poziomów amplitudy i 32 różnych wartości przesunięcia fazy (32 x 32 = 1024). Transmisja jest bardzo gęsta i złożona.

Wykorzystanie jednego kanału i jego wielu podnośnych do transmisji danych wielu urządzeń przekłada się na mniejsze opóźnienia i większą prędkość w sieciach z dużą ilością klientów. Zwiększa to wydajność sieci poprzez lepsze wykorzystanie pasma każdego kanału i znacząco zmniejsza opóźnienia, szczególnie pakietów głosowych, wideo oraz niewielkiej ilości danych przesyłanych z sensorów urządzeń IoT czy stosowanych do komunikacji z nimi.
Obsługa dużej ilości urządzeń możliwa jest dzięki wykorzystaniu wielu jednostek transmisji o szerokości 2MHz w ramach jednego, 20MHz kanału. Sprawia to, że da się obsłużyć więcej urządzeń w tym samym czasie. Urządzenia IoT zwykle nie potrzebują dużej przepustowości, stąd tak mała szerokość pasma im w zupełności wystarcza.
IEEE 802.11x umożliwia też łączenie takich 20MHz kanałów, w jeden większy 40MHz, 80Mhz lub 160MHz. W ten sposób możemy mieć odpowiednio większe pasmo. Zwykle z każdym jego powiększeniem ponad dwukrotne. Wynika to z możliwości wykorzystania skrajnych obszarów tych kanałów, które są pomiędzy nimi i normalnie nie są dostępne. Należy jednak pamiętać, że emitowanie sygnału w szerszym spektrum zużywa więcej mocy.
Łączenie kanałów zmniejsza ich sumaryczną ilość. Dla pasma 2.4GHz mamy tylko 3 nienachodzące na siebie kanały 20MHz. Dlatego łączenia kanałów w 2.4GHz raczej się nie stosuje. Dla pasma 5GHz w Europie jest ich 15, z czego tylko 4 bez DFS, a 11 z DFS. DFS (Dynamic Frequency Selection) wymusza zmianę kanału na inny, w przypadku wykrycia działania w kanale innych usług, które są w nim licencjonowane. Te inne licencjonowane usługi, jak radary wojskowe czy lotnicze mają priorytet nad usługami nielicencjonowanymi, jak Wi-Fi.
BSS (Basic Service Set) składa się z jednego punktu dostępowego i przyłączonych do niego klientów. Sąsiadujące ze sobą BSS powinny korzystać z różnych kanałów, tak aby się wzajemnie nie zakłócać. O ile punkty dostępowe nie będą wtedy się widzieć i zakłócać, to klienci korzystający z różnych punktów dostępowych, które działają akurat na tym samym kanale mogą być na tyle blisko siebie, by wykryć zajętość pasma i wstrzymać swoją transmisję.



Dostępny w IEEE 802.11ax mechanizm Target Wake Time (TWT) pozwala oszczędnie wykorzystywać baterie urządzeń mobilnych i IoT. Dzięki niemu, punkt dostępowy może usypiać telefony i urządzenia IoT nawet na okres do 5-lat. Może je wybudzać i usypiać indywidualnie, jak i grupowo, co pozwala efektywnie współdzielić kanał.
W sieci Wi-Fi 6 można też stosować większe wartości dla czasu Guard Interval (GI). Im czas GI jest większy, tym dłuższa jest przerwa pomiędzy transmisją każdego z symboli. O ile większy GI w teorii oznacza spadek prędkości, to w praktyce jest często inaczej. W trakcie transmisji fale mogą ulegać odbiciom i trafiać do odbiornika różnymi drogami, krótszymi i dłuższymi. Spóźniony symbol, który pokonał dłuższą drogę do odbiornika może interferować z już kolejnym symbolem, który został nadany ze względu na krótki GI. To z kolei prowadzi do pogorszenia się stosunku sygnału do szumu SNR, błędnego odbioru i co za tym idzie retransmisji. W praktyce oznacza to spadek prędkości.
W standardzie IEEE 802.11ac zostało wprowadzenie MU-MIMO (Multi-User MIMO). Przy SU-MIMO równoległa transmisja była możliwa tylko do jednego klienta. Dzięki IEEE 802.11ac i MU-MIMO stała się możliwa obsługa więcej niż jednego klienta równolegle, to jest transmisji danych z punktu dostępowego do więcej niż jednego klienta w danym czasie. Standard IEEE 802.11ac obsługuje do 4 równoległych strumieni SS (Spatial Stream). Zwykle do 4 SS przez punkty dostępowe i od 1 do 2 SS przez urządzenia końcowe.
Standard IEEE 802.11ax obsługuje do 8 SS i dodatkowo może w tym samym czasie odbierać dane od kilku klientów. Dla IEEE 802.11ac dostępny był tylko tryb DL MU-MIMO (Downlink MU-MIMO), czyli tylko równoległe wysyłanie od punktu dostępowego do klienta. Dzięki IEEE 802.11ax mamy dostępny tryb DL/UL MU-MIMO (Downlink/Uplink MU-MIMO), gdzie możliwe jest to w obu kierunkach. Stąd punkt dostępowy IEEE 802.11ax może zarówno równolegle odbierać, jak i wysyłać dane różnych klientów w tym samym czasie i w tym samym kanale.

Zapraszamy do kontaktu drogą mailową This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. lub telefonicznie +48 797 004 932.